ท่านที่ไม่ทราบกำหนดการ ที่วัดลาดหญ้าจะสวดอภิธรรมศพ 1 ทุ่มค่ะจนถึงวันพระราชทานเพลิงวันที่1สิงหา เราก็จะไปอีกให้ได้คะ เพราะไม่รู้ทำไมวันนี้กลับกรุงเทพมา ใจก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ อยากช่วยงานเหลือเกินอยากทำโดยไม่ต้องให้ใครมาสนว่าเราเป็นหญิง ทำเพราะมีทหารมากรึเปล่า แต่ก็อีก นั่นเป็นสังคมที่แม่เราอาจลำบากถ้ามีใครพูดถึงเราแบบนั้น เราจึงไม่กล้าไม่ใช่ตัวเราเลย เห็นตอนเผาศพพ.ต.กิติภูมิ รู้เลยว่าเราน่าจะช่วยทำอะไรได้ คือตอนแจกดอกไม้จันทร์ไง ด้วยเพราะคนมีมากแถวที่ต่อกันนั้นเปนหน้ากระดาน ทำให้หลายคนไม่ได้ดอกไม้จันทร์ และกังวล อีกเพราะถือกันว่าห้ามส่งต่อ ฝากให้กันทำให้ต้องแตกแถวออกข้างๆๆอีก เราผู็หญิงตัวเล็กๆๆ(ตัวเตี้ยๆๆอีก)ก็ยิ่งมองอะไรไม่เห็นเลย ถ้าเราทำได้ จะเดินแจกคนให้ทั่วไปเลยไม่บ่นสักคำค่ะ ก้ออยากช่วยนี่คะ จะมีใครเข้าใจเราน้าๆๆๆ บางทีน่าจะมีโตะอาสานะคะใครอยากทำอะไรก็เดินไปเอาเชือกดำผูกข้อมือใว้ เวลาทำได้ไม่อายเข้าใจตรงกัน ว่าอาสาไงคะ คิดได้...สุดยอดนะ แต่นโยบายไม่มีคนสนับสนุนค่ะ