ไปได้สิๆๆๆๆค่ะ ข้าพเจ้าก็ไปมาแล้าค่ะ วันอังคารได้มีพิธีพระราชทานเพลิงศพของ พ.ต. กิติภูมิ เอกพันธ์ ยังได้ไปด้วยค่ะแล้วก็กลับกรุงเทพ ไปคนเดียวด้วย ยังอายๆๆอยู่เลย ตัวก็เตี้ย เวลาทหารมายืนต่อแถวนี่มองอะไรแทบไม่เห็น พอขึ้นเมรุยิ่งกลัวเขาจะล้มทับเลยด้วยอากาศแทบไม่มีหายใจ555 มีกลิ่นตัวทหารนิดหน่อย อากาศร้อนใส่ชุดคงเหงื่ออกกันรวมๆๆเลยไม่รุกลิ่นใคร ทางที่ดีต้องไปเร็วหน่อยเราจะได้ทำเลที่ดี เวลาฟังคำไว้อาลัยหรือ พิธีเราจะเห็นร่วมด้วย ถ้าถึงทีหลังก็จะรุสึกอายๆๆๆ ไม่รุจะเดินไปทางใหนดีค่ะ มีทหารเต็มไปหมด เราก็ไม่ใช่ภรรยาทหาร รึญาติ บางทีคนก็จะเข้าใจผิดเห็นเราตั้งใจ มากกว่าทหารบางคนที่มาตามหน้าที่ค่ะ อันนี้ต้องยอมรับค่ะ ไม่ใช่ทุกคนจะรุสึกเหมือนกัน บางทีหนูยังอยากนั่งสงบๆๆฟังและดูพิธีมากกว่ามาเห็นผู้คนมากๆๆนะคะ ไม่มีสมาธิค่ะ เสียค่ารถมาก็อยากได้ซึมซับมากๆๆ เพราะเราไม่เคยได้รุจักทหารรึนักข่าวเลยสักคน ความทรงจำเราไม่มีเลย ส่วนใหญ่ไดจากทีวีกับเน็ตค่ะ รุสึกน้ำตามันอั้นๆๆติดที่คอ อยากร้องมาจากใจให้หมดเลยค่ะ มันยังเจ็บปวดสะเทือนใจไม่หายเลยค่ะ